Tehno (енгл. techno) je oblik elektronske muzike, koji se razvio u Detroitu (Mičigen, SAD) sredinom 1980-ih, pod uticajem elektro i fank muzike, kao i novog talasa.Posle početnog uspeha u Detroitu, tehno muzika se žiri žanrovski na mnoge podžanrove, a prostorno na ceo svet.Reč tehno je skraćenica od reči tehnologija i prvi put se koristi 1985. kao naziv za granu haus muzike. Prvi DJ koji je 1985. isproducirao tehno je Juan Atkins. Ova vrsta muzike jako dobro uspeva u sirovim krajevima. DJ Džef Mils kaže: "Tehno u Detroitu ima istu funkciju kao hard hip-hop u L.A.-u ili Njujorku. On je vrsta bega. Pa u Detroitu se ubija iz zabave!" U Evropi tehno prvi put stiže 1987.

Hip hop je vrsta muzike i potkultura koja je nastala sredinom 1970-ih u Njujorku, u crnačkim četvrtima Bronksa.

Trens ili Trens muzika (engl. Trance music) je vrsta elektronske muzike. Ova muzika se često pušta u noćnim klubovima pa se može nazvati i klupskom muzikom.

Nastao je na prelazu 1980-ih i 1990-ih, kao kombinacija tehno i haus muzike. Frankfurt na Majni se često smatra mestom gde je rođen trens. Sem Nemačke, trens takođe potiče iz drugih delova Evrope, pogotovo Holandije, Belgije i Engleske.

Muziku karakteriše tempo od 130 bpm do 160 bpm, ponavljajući melodični sintisajzerski delovi, nagle promene glasnoće i prekidi.

Rani pioniri ovog žanra su DJ Dag, Oliver Lieb i Sven Vath.

Neki od najznačajnijih predstavnika trens muzike su Simon Posford, Tiesto, Paul Van Dyk, Paul Oakenfold, Ferry Corsten, Armin Van Buuren, Above & Beyond, Jonas Steur, John Askew, Marco V., 4 Strings, Sander Van Doorn, Smith & Pledger, Johan Gielen, Celec, Ersa, Fred Baker, Conjure One, Andain i Delerium.

Progresivni rok (skraćeno "prog rock" ili jednostavno "prog") je vrsta rok muzike u kojoj je vidljiv snažan uticaj džeza i klasike. Nastao je u Evropi i ostao je pretežno evropski pokret. Izvođači progresivnog roka osećali su se sputani dominacijom "radijske" rok muzike pa su progresivnim rokom pokušali dostići kompleksnost i sofistifikovanost džeza i klasične muzike.

Rokenrol (engl. Rock 'n' Roll, skraćeno od Rock and Roll, često samo Rock tj. Rok) je muzički pravac i globalna potkultura. Rok se po prvi put pojavio u SAD pedesetih godina 20. veka. Nastao je pod uticajem džeza i, prvenstveno, gitarskog bluza. Najpopularniji je muzički žanr sveta posebno u Evropi i Severnoj Americi. Rokenrol se nekad koristi kao sinonim za širi pojam rok, ali češće rokenrol označava rane godine žanra tokom pedesetih i šezdesetih 20. veka, dok se kraći naziv rok upotrebljava za sve.

Tipični rok sastav se sastoji od pevača, gitare, bas gitare, i bubnjeva. Mnoge rok grupe koriste i druge instrumente poput klavijatura, daira, usne harmonike i dr.

Izraz rokati (engl. rocking) prvi su upotrebili crkveni pevači na američkom jugu, a značio je osetiti versko ushićenje. 1940-ih, međutim, izraz je imao dvojako značenje: plesati, podrazumevajući snošaj. Dobar primer ovoga je pesma Roj Brauna "Good Rocking Tonight" (dobro rokanje noćas).

Rokenrol se prvi put pojavljuje kao poseban stil u Americi tokom ranih pedesetih godina 20. veka, iako se delovi rokenrola mogu čuti u RnB (ritam i bluz) izdanjima iz dvadesetih godina 20. veka. Rani rokenrol je uskladio delove bluza, bugi-vugija, džeza i RnBa, a takođe je imao elemente folklorne, crkvene i kantri muzike. Neki čak smatraju da je rokenrol utemeljen na muzici naselja Fajv Points u Njujorku, tokom sredine 19. veka. Stanovnici Fajv Pointsa su prvi spojili afričku i evropsku, naročito irsku, muziku.

Pesme ovog žanra puštane su samo na radio stanicama posvećenim RnBu, a belci su vrlo retko čuli tu muziku na poznatim radio stanicama. 1951. godine, klivlendski didžej Alan Frid je počeo svirati tu vrstu muzike za belu publiku. Frid je prvi izumeo izraz "rock and roll" da opiše ovaj stil RnB muzike.

Rokenrol pravac se, za razliku od improvizacije bluza, džeza i soula, vratio klasičnom muzičkom obliku, ali sa mnogo tvrđim i energičnijim zvukom koji je vrlo brzo osvojio ceo svet. Jedna od prvih rokenrol pesama je Čak Berijeva Džoni Bi Gud (engl. Johnny B. Goode). Njega mnogi smatraju za rodonačelnika roka, ali pošto tadašnjoj muzičkoj industriji nije odgovarao kao crnac i stariji čovek, u prvi plan je izbačen Elvis Presli, koji je uskoro postao prva rok zvezda - kralj rokenrola (engl. The King).

Godine 1954, Elvis Presli snima lokalni hit "That's All Right Mama" u Sem Filipsovom studiju San u Memfisu. Elvis je svirao fuziju roka i kantri muzike, poznate kao rokabili. Međutim, pravi uspon roka je započela pesma "Rock Around the Clock" sastava “Bill Haley & His Comets” iz sledeće godine.

Posle Elvisa, kada je već rok ritam zahvatio ceo svet, javljaju se bendovi kao što su Bitlsi, Rolingstonsi i ostali. U to vreme se javlja rok scena i na prostorima bivše Jugoslavije. Prvi bendovi kao što su Zlatni prsti ostvaruju velik uspeh, ali sve to postaje značajnije tek sa pojavom većih bendova kao što su Bijelo Dugme, Smak, Ju grupa, itd. Međutim pravo širenje rokenrola i njegovo zlatno doba počinje sa dolaskom grupa poput Azre, Riblje Čorbe, Zabranjenog Pušenja, EKV i drugih.

Street dance je termin koji služi da opiše igračke stilove koji su se razvijali van igračkih studija, na ulici, školskom dvorištu i noćnim klubovima i te igre su često improvizacionog karaktera.

Street dance je takođe opšti naziv koji je korišćen za mnoge hip hop igre i funk (fank) igračke stilove koji su počeli da se pojavljuju u Americi 70-tih godina, i još žive i razvijaju se unutar hip hop kulture, kao što je breakdance , poping (poping), locking (loking), hip hop new style (novi stil).

Ove igre su veoma popularne i danas se vežbaju u okviru igračkih studija i slobodno uređenim prostorijama (školama, školskim dvorištima). Neke škole koriste street dance i kao oblik fizičke edukacije, a mnogi street dance stilovi su afričko američke igre koje su se prvi put pojavile unutar afričko američke zajednice.

Za razliku od drugih igračkih formi, većina uličnih igara podstiče individualnost i originalnost, i igrači interpretiraju postojeće korake slobodno i čak izmišljaju nove stvarajući svoj sopstveni stil. Improvizacija je suština većine uličnih igara, a pored nje tu je i učenje koreografije koje je većinom pomešano sa improvizacijom. U igračkoj improvizaciji nije sve u stvaranju novih koraka, već se radi o oslobađanju tela od naviknutih igračkih obrazaca, npr. igrač i koreograf Michael Jackson insistira na tome da izvodi ples iz spota Billie Jean samo ako ga svaki put može odigrati na drugi način.

Generalno, street dance je zasnovan na jedinstvenom stilu ili osećaju koji se izražavaju kroz igru, koji je obično vezan za određeni žanr muzike. Novi pokreti se razvijaju bazirani na ovom osećaju, i ako osećaj počinje da se menja moguće je da će to dati i novu igračku formu. Mnoge ulične igre povlače sa sobom neku vrstu „borbe“ ili „bitke“ (battles), gde pojedinci ili grupe ljudi (zvani crews – ekipa, posada u hip hop kontekstu) igraju jedni protiv drugih, a oko njih je prisutna masa ljudi koja navija. Bitke se odvijaju u zamišljenom krugu najčešće na ulici, ili u dvorištu, gde igrači jedan po jedan ulaze u zamišljeni krug i izvode svoju koreografiju. Samo jedan igrač nastupa, izuzev kad ljudi iz iste grupe nastupaju koreografisano. Postoje određeni izuzeci, kao što je uprocking, gde su igrači okrenuti jedan prema drugom, igraju simultano i na taj način se „suočavaju“. Bitke su vrlo improvizacionog karaktera i pobednici su najčešće oni koji se najbolje prilagode muzici. Borbe su vrlo energične, i većina igrača smatra ih važnim jer se ovom prilikom iskazuje poštovanje prema drugim igračima. Novi ulični stilovi se pojavljuju kao dalja inspiracija hip hopa i njegove muzike, npr. krumping, koji je fokusiran na visoko energične bitke i pokrete, je primer takvog stila koji je tek skoro poznat publici.

Neke karakteristike street dance-a su se pomešale sa drugim tradicionalnim igračkim formama, stvarajući stilove kao street-jazz, hibrid modernog hip hop stila i jazz igre. Ovakvi stilovi su generalno fokusirani više na koreografiju i izvođenje, a manje na improvizaciju i bitke, i nisu uvek smatrane čistom uličnom igrom.

Ritam i bluz je muzički žanr, kombinacija džeza, gospela i sa uticajem bluza; prvi su ga izvodili Afro-američki umetnici. Tipični instrumenti ove vrste muzike su: gitara, bas gitara, usna harmonika, truba, saksofon, bubnjevi, klavir, klavijature, orgulje.

Istaknuti predstavnivi ove vrste muzike su Ašer, Maraja Keri, Toni Brakston, Krejg Dejvid, Kris Braun, Rijana, Ališa Kiz. Ova vrsta muzike još je poznatija pod engleskim skraćenicama R&B i r'n'b.

Psihodelični trens (engl. Psychedelic trance) ili Psajtrens (Psytrance) je podvrsta trans muzike. Za razliku od trensa, psihodelični trens je manje melodičan i poseduje elemente psihodelije. Takođe ima jaku bas liniju koja se proteže kroz celu pesmu i koju preklapaju ritmovi bubnjeva i sintesajzera. ^[1] Muzika je brza, od 120 do 150 bpm a pesme obično traju 8-12 minuta. ^[2] Ova muzika se krajem 1990-ih godina razvila iz sličnog goa transa i te dve vrste trensa se puštaju na rejv žurkama.

Džez (engl. jazz) je muzički stil koji je nastao u Sjedinjenim Američkim državama početkom XX veka.

Osnovne muzičke karakteristike su: sinkopa, vibrato i stalna muzička pulsacija u taktu 4/4, koja nema odgovarajuću paralelu u klasičnoj muzici. Najuobičajenija forma je tema sa varijacijama koje se improvizuju na stalni harmonijski skelet originalne teme. Usljed toga su stvaraoci u džezu izvođači, a ne kompozitori kao u klasičnoj muzici.

Centralni instrument svakog džez-ansambla je bubanj sa pomoćnim udaraljkama, koji sa klavirom, gitarom i kontrabasom čini ritam-sekciju. Naročito se primjenjuju duvački instrumenti (saksofon, klarinet, truba i trombon, mada ponekad se koriste i flauta, oboa, rog i vibrafon. Veličina ansambla varira od trija do punog simfonijskog džez-orkestra, u kome svaki instrument može imati ulogu soliste. Dok u malim ansamblima svi instrumenti improvizuju na zadatu temu, džez-orkestar se služi pisanim aranžmanima, a improvizuju samo pojedini solisti.

Mada džez muzika ne isključuje mogućnost plesanja, ona se približuje više tipu klasične koncertne muzike nego plesnoj muzici i oštro se razlikuje od šlagera.

U istorijatu džeza prvi period, nazvan „Nju Orleans“, po mestu postanka i nastao je mešavinom muzike američkih crnaca i evropske muzike, završava se oko 1918. godine.

Posle Prvog svetskog rata stvoren je novi stil, nazvan „diksilend“, u kome važnu ulogu ima kolektivna improvizacija.

Oko 1930. godine, nekoliko istaknutih muzičara, među kojima klarinetista Beni Gudmen, stvorilo je tzv. sving, koji se oslanja na zvučnost velikih orkestara i pisane aranžmane.

U toku Drugog svetskog rata, zaslugom saksofoniste Čarlija Parkera, pijaniste Telonijusa Monka i trubača Dizija Gilespija, stvoren je stil po imenu bi-bap - on se od svinga razlikuje sitnijom ritmičkom podelom i većom harmonskom složenošću, u kojoj se ogleda uticaj evropske muzike.

Dalji korak u istom pravcu predstavljao je i kul, stvoren oko 1950. godine dok je poslednja struja, nastala oko 1956. godine, nazvana modern bap.